Aktualności
- Z ostatnich dni
-
-
-
Stres-jak pomóc dziecku w zwalczaniu go?Stres w zmiennym natężeniu towarzyszy nam na co dzień i jest konieczny do normalnego funkcjonowania. To stan mobilizacji organizmu potrzebny nam do tego, byśmy stawili czoło zadaniom, wyzwaniom i po prostu życiu. To tak zwany stres pozytywny. Nie jest on wyłącznie domeną osób dorosłych, stresują się także dzieci w wieku szkolnym,przedszkolnym i młodsze. Zdarza się, że my dorośli bagatelizujemy stresy dziecka, tymczasem mogą one wpływać destrukcyjnie na samopoczucie psychiczne i fizyczne dziecka.Co, jeśli optymalny poziom stresu został przekroczony? Jak możemy pomóc?Dzieci zazwyczaj dają wyraz przeżywanym trudnościom poprzez swoje zachowanie. Stają się rozdrażnione, niespokojne, czasem nawet agresywne względem siebie i ludzi w otoczeniu. Zdarza się też regresja, czyli “cofnięcie” do wcześniejszego etapu rozwoju, występujące w obszarze jednego zachowania bądź kilku. Ciało dziecka daje sygnały, które powinnywzbudzić czujność rodzica. Bóle brzucha, bóle głowy, senność...Również brak apetytupowinien być dla nas wskazówką. Objawy te mogą sygnalizować problemy natury zdrowotnej lub emocjonalnej. Trzeba być niezwykle czujnym, aby móc rozróżnić pojedyncze wydarzenia, które nie wymagają szczególnej reakcji i głębszej refleksji, od tych mogących zwiastować głębszy problem. Kary za nieodpowiednie zachowanie, czy wykłady moralne niepomagają dziecku w stresie a pomysł pozostawienia dziecka samego sobie ,dodatkowo ten stres może nasilić. Dzieci, bardziej niż dorośli, są wrażliwe na odrzucenie, brak akceptacji i empatii. Niezrozumienie i nieżyczliwa postawa dorosłych ,zrzuca na barki dziecka odpowiedzialność za stresujące sytuacje i powoduje często przygnębiające poczucie osamotnienia.Kilka sposobów, by pomóc dziecku zwalczyć stres:Samoregulacja – to umiejętność świadomego regulowania swoich emocji. Osoba, która tegonie potrafi reaguje automatycznie-często nieświadomie w odpowiedzi na bodziec ześrodowiska zewnętrznego: na przykład prezent = radość; upadek = złość, widok czegośsmacznego = chęć natychmiastowego jedzenia, egzamin = stres. Jednak regulacji emocjimożna się nauczyć. Co ważne, regulacja emocji nie jest równoznaczna z ich wypieraniembądź zaprzeczaniem im!Słuchanie – rodzina najczęściej jest głównym źródłem wsparcia, a zaangażowane słuchaniejest zazwyczaj najlepszym narzędziem rozpoznania problemów. Ważne, by pomóc dzieckuzidentyfikować jego niekontrolowane objawy stresu :bezsenność, wahania nastroju, tikinerwowe, bóle głowy. Dziecko potrzebuje również komunikatów, że jest dla nas ważne, że niejest samo, że jego objawy nie są niczym złym, lecz służą temu, aby pomóc mu wyrazićniepokój i poradzić sobie z nim.Poważne traktowanie problemów dziecka – nawet jeśli problemy dziecka wydają się byćnieistotne dla rodzica, dla dziecka są całkowicie realne! Nie wolno śmiać się z dziecka i byćobojętnym na jego lęki.Zmiana rutynowych zwyczajów – zmiana nawyków może sprawić, że dziecko będzie miałowięcej czasu na zabawę, na odpoczynek. Przykładowo, kiedy wraca z przedszkola, ważne, bymiało czas zająć się zabawą, rysowaniem, byciem z rodziną. Ćwiczenia i prace domowe mogąpoczekać.Czas na nudę – harmonogram życia rodzinnego jest zazwyczaj przeciążony, a dzieci mająbardzo mało czasu na swobodną zabawę, spacery, nudę. Tymczasem to w tych momentachmogą naładować swoje akumulatory!Budowanie zaufania – ważne jest, aby pozwolić dziecku być częścią rozwiązania problemu.Budowanie jego poczucia własnej wartości jest ważniejsze niż wyeliminowanie przyczynystresu. Czytajcie wspólnie książki o stresie, są na rynku dostępne pozycje dla dzieci w wiekuszkolnym i przedszkolnym. Wspólna lektura i rozmowa pomogą mu zrozumieć, co się dzieje,i znaleźć rozwiązanie kłopotów.Czas na relaks – każdy sam musi znaleźć własny sposób na relaks. Dla jednych jest torysowanie (np. mandali), dla innych śpiew, aktywność fizyczna, oglądanie filmu, czytanieksiążki, leżenie i myślenie o niczym.Naucz dziecko prosić o pomoc – warto pokazać dziecku, że rodzice są dla niego wsparciem,że są obecni, dostępni. To rodzic powinien ocenić, czy wspólnie z dzieckiem znajdzierozwiązanie problemu, czy też będzie potrzebna pomoc specjalisty (np. pediatry, psychologa).Opracowały w oparciu o publikacje: Monika Dawidowska-Lupa
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
W związku z aktualną sytuacją epidemiczną i faktem, że na terenie powiatu i województwa notuje się wzrost zachorowań na koronawirusa Burmistrz Miasta Łaziska Górne wspólnie
z dyrektorami miejskiego żłobka, przedszkoli i szkół podstawowych z oddziałami przedszkolnymi podjął decyzję o nieotwieraniu w dniu 6 maja 2020 roku miejskich przedszkoli oraz żłobka.Zamknięcie przedszkoli i żłobka w przypadku, gdy rodzice pracują jest sporym utrudnieniem, jednak najważniejsze jest bezpieczeństwo mieszkańców, przede wszystkim dzieci, jak również nauczycieli i personelu – stąd taka decyzja.
Jeżeli sytuacja na to pozwoli, uruchamianie placówek rozpocznie się od poniedziałku
18 maja 2020 roku. Wówczas do przedszkoli, oddziałów przedszkolnych w szkołach podstawowych i żłobka przyjmowane będą dzieci rodziców, którzy wyrazili taką chęć
w przeprowadzonym przez dyrektorów poszczególnych placówek rozeznaniu,z pierwszeństwem dla dzieci obojga rodziców pracujących i ustalonych sektorów gospodarki Wcześniej podejmowane będą niezbędne kroki, aby w żłobku i przedszkolach zostały spełnione wszelkie wymogi sanitarne. Wkrótce opublikowane też zostaną zasady funkcjonowania placówek oparte na wytycznych przeciwepidemicznych Głównego Inspektora Sanitarnego.
Burmistrz Miasta Łaziska Górne zaznacza, że terminy mogą ulec zmianie w zależności od rozwoju sytuacji epidemicznej.
-
*( Poniższa deklaracja może być napisana odręcznie, nie jest wymagany wydruk, jak również może być wykonane zdjęcie i wysłane na powyższy adres)
Deklaracja
Deklaruję / nie deklaruję* potrzeby skorzystania z możliwości zapewnienia opieki przez przedszkole od 6 maja br. mojemu dziecku w związku z wykonywaniem przeze mnie pracy zawodowej
……………………………………………….. w godzinach od…………..do ………….
(imię i nazwisko dziecka)
…………………………………………………….
podpis rodzica
Łaziska Górne, ……………………
-
Premier RP zapowiedział otwarcie przedszkoli, by mogły z nich skorzystać w pierwszej kolejności dzieci, których rodzice nie mają możliwości pogodzenia pracy z opieką nad dzieckiem. Uruchamianie placówek ma odbywać się zgodnie z wytycznymi wydanymi przez Głównego Inspektora Sanitarnego i Ministerstwa Edukacji Narodowej. Opublikowane wytyczne są ogólnikowe i nie mają aktualnie oparcia w żadnym przepisie prawnym.
W związku z powyższym, proszę o informację czy chcieliby Państwo skorzystać z możliwości zapewnienia opieki przez przedszkole (opieka dla dzieci rodziców pracujących).
Informację w formie deklaracji należy przesłać drogą mailową dyrektor@p3.laziska.pl lub poprzez wrzucenie koperty z deklaracją do skrzynki pocztowej przy wejściu do przedszkola do poniedziałku (4 maja br.) do godziny 8.00.
Ostateczna decyzja o otwarciu przedszkola jeszcze nie zapadła. Państwa informacje będą wykorzystane do analizy potrzeb w zakresie opieki nad dziećmi w wieku przedszkolnym.
Renata Rim - dyrektor przedszkola
*( Poniższa deklaracja może być napisana odręcznie, nie jest wymagany wydruk, jak również może być wykonane zdjęcie i wysłane na powyższy adres)
Deklaracja
Deklaruję / nie deklaruję* potrzeby skorzystania z możliwości zapewnienia opieki przez przedszkole od 6 maja br. mojemu dziecku w związku z wykonywaniem przeze mnie pracy zawodowej
……………………………………………….. w godzinach od…………..do ………….
(imię i nazwisko dziecka)
…………………………………………………….
podpis rodzica
Łaziska Górne, ……………………
*właściwe podkreślić
-
Jak pomóc dziecku radzić sobie z porażką?„Ja tego nie potrafię”, „To jest dla mnie za trudne”, „Jestem do niczego”, „Nic mi nie wychodzi”, „Ona zrobiła to ładniej”, „Ciągle próbuję i ciągle się nie udaje”, „Nigdy się tego nie nauczę”... Znacie to, prawda? Wszyscy rodzice mierzą się z tymi zadaniem: jak pomóc dziecku radzić sobie z porażką.Sprawa jest o tyle trudna, że nie wystarczy kilka sytuacji, żeby dzieci zdobyły tę umiejętność– smak porażki najczęściej jest gorzki i trudny do przełknięcia, także dla dorosłych. Ci, mimo że mają trochę więcej lat i doświadczenia, nie zawsze umieją przyjąć przegraną. Tymczasem życie to pasmo osobistych zwycięstw i przegranych i bynajmniej nie chodzi tu o rywalizację w konkursach, zawodach i turniejach.Dlaczego dzieciom tak bardzo zależy na sukcesach? Powodów może być kilka:dają poczucie przyjemności i satysfakcji,zaspokajają potrzebę sprawczości, wpływu,podnoszą samoocenę (“umiem to”, “potrafię!”).Ale to tylko jedna strona medalu, niestety jest jeszcze ta druga. Dzieci dzięki sukcesom:zyskują podziw i akceptację warunkową rówieśników zamiast kpiny i odrzucenia,dostają uwagę opiekunów – wartościującą, ale jednak uwagę, naśladują dorosłych.Perfekcjonizm i nadmierna koncentracja na sukcesie obciążają dzieci na całe życie. Rolą rodziców jest wspierać je w przeżywaniu niepowodzeń, ale też pokazywać, że znaczenie ma także praca, zaangażowanie, zabawa, które towarzyszą naszemu działaniu, a nie wyłącznie bycie najlepszym.Jak zaszczepić dzieciom pokorę w przyjmowaniu potknięć? Jak im towarzyszyć, gdy przeżywają trudne emocje?1. Bądźmy empatyczni. Można powiedzieć:“Jesteś rozczarowana, bo chciałaś widzieć efekty swojego pieczenia?”,“Jesteś niezadowolony, bo zabrakło ci czasu na skończenie budowli?”,“Nie podoba ci się twoja praca z plasteliny, tylko Uli, bo zabrakło ci takich kolorów?”,“Chciałeś dobiec razem z innym dziećmi?”.Unikajmy przekonywania dziecka, że jego praca jest wspaniała, skoro ono przeżywa niezadowolenie. Mogą pojawiać się tu rozczarowanie, frustracja, złość, a nawet furia, w wyniku których dziecko niszczy to, nad czym się trudziło. Pobądźmy z nim, posłuchajmy jego emocji, poszukajmy potrzeb.2. Odkrywajmy przed dzieckiem nauki płynące z niepowodzenia. Kiedy emocje już opadną i dziecko będzie gotowe, warto zastanowić się wspólnie, co można zrobić inaczej następnym razem. Pozwólmy dziecku na samodzielne poszukiwanie strategii, nie podsuwajmy gotowych rozwiązań. W ten sposób pokazujemy, że w porażka też może nieść ze sobą coś pozytywnego3. Stwarzajmy bezpieczne sytuacje. Czyli takie, w których dziecko może się zmierzyć z porażką na bezpiecznym, rodzinnymgruncie. Dobrze sprawdzają się różne gry planszowe, zabawy w mocowanki, przepychanki, ściganki, kiedy dziecko raz wygrywa, raz przegrywa. Owszem, możemy wtedy usłyszeć:„To nie fair, ja zawsze przegrywam” , ale możemy też przywołać przykład sprzed kilkunastu minut, że w poprzedniej grze, zabawie to tata był drugi. To pomaga dzieciom przełamywać fałszywe przeświadczenie o ciągłych porażkach. W bezpiecznych warunkach mogą też wyrażać swoje uczucia.4. Pogratulujmy zwycięstwaSposobność ta przychodzi wtedy, gdy dziecko wygrywa, a my nie. Dzieci czasami swoją frustrację z powodu przegranej rozładowują na koledze; pokażmy, że można inaczej. Możemy powiedzieć, że następnym razem będziemy mieć nową szansę i że pomimo przegranej dobrze się bawiliśmy i przyjemnie było spędzić razem czas.5. Kształtujmy pozytywne przekonaniaUlubioną bohaterką wielu dzieci jest Pippi, która ustami Edyty Jungowskiej podśpiewuje często:”Nie martwcie się o mnie, ja sobie zawsze dam radę”. Ta krótka pioseneczka zaszczepia pozytywne myślenie, które owocuje tym, że dzieci chętniej podejmują kolejną próbę, jeśli efekt jakiejś czynności ich nie zadowala.6. RozmawiajmyWarto jak najczęściej, może co wieczór, rozmawiać z dzieckiem o jego „sukcesach”, wzmacniając w ten sposób jego samoocenę, uświadamiając, ile rzeczy już potrafi zrobić, nad czym chciałoby jeszcze popracować. I to wcale nie muszą być wyłącznie namacalne efekty w postaci prac plastycznych, konstrukcji z klocków czy nalanej (bez rozlewania) wody do kubka (choć to również warto dostrzegać). Powiedzmy też dziecku o tym, że na przykład dziś oddało swoją zabawkę młodszej dziewczynce, mimo że do tej pory tego nie robiło, a to jego ukochana zabawka.7. Bądźmy przykłademKażdy z nas ma doświadczenie niejednej własnej porażki albo uczenia się czegoś metodą prób i błędów, która wymagała od nas wytrwałości i cierpliwości. Podzielmy się naszymi historiami z dziećmi. Zobaczą, że „supertacie” i „supermamie” – bo za takich przez pierwsze lata nas uważają – też czasem coś nie wychodzi i to nie jest koniec świata. Zwróćmy uwagę, jak przekaz na co dzień dajemy dzieciom – gdy ciasto się nie uda lub gdy nie dostaniemy spodziewanej premii – dzieci chłoną wszystko jak gąbka – nasze słowa, gesty,reakcje.8. Zmieńmy perspektywęJak my i nasze dziecko postrzegamy porażkę? Czy bycie drugim, trzecim to przegrana? A może właśnie dziś odniosłem osobiste zwycięstwo, bo udało mi się coś tak, że jestem z tego zadowolony. Przegrana nie zawsze oznacza to samo, a sukces niejedno ma imię. Co na pewno nie pomaga dziecku w radzeniu sobie z porażkami:Krytyka w stylu: „Ale byle jak pokolorowałaś ten obrazek”Porównywanie: „O, zobacz, jak Jagoda sobie poradziła, a ty?”Poniżanie: „No przecież to takie proste, przedszkolak by sobie poradził”Dyskredytowanie: „To zadanie dla dorosłych, nie dla dzieci”Wyręczanie: „Daj mi, ja to szybciej i lepiej zrobię”Obrażanie: „Co z ciebie za nieudacznik!”Uporczywe nakłanianie: „No dalej, spróbuj jeszcze raz, na pewno ci się uda”Oskarżanie: „Przez ciebie tak się to skończyło”Wywoływanie poczucia winy: „Mogłeś bardziej się postarać, więcej się uczyć”Przecenianie możliwości dziecka: „Tysiąc puzzli to dla ciebie bułka z masłem”Niewerbalne komunikaty: westchnięcia, grymasy, przewracanie oczami, załamywanie rąk itp.Pamiętajmy, że różnorodność osobowości i temperamentów dzieci wymaga od nas, rodziców, poszukiwania najlepszych, indywidualnie dopasowanych strategii wspierania ich w przeżywaniu porażek. Najważniejsza jest jednak nasza obecność. Dajmy dziecku czas na opłakanie niepowodzenia, na wykrzyczenie złości i rozczarowania. I przypominajmy, że nasza miłość nie zależy od jego osiągnięć.Opracowała w oparciu o publikacjeMonika Dawidowska-Lupa -
PROPOZYCJE ZABAW MATEMATYCZNYCH Z DZIEĆMI W DOMU
Zabawy matematyczne pomagają dzieciom zrozumieć podstawowe pojęcia matematyczne, zachęcają do logicznego myślenia oraz ułatwiają rozpoznawanie cyfr i figur geometrycznych Nauka przez zabawę może odbywać się w dowolnej chwili i miejscu, a materiałem do zabaw i zadań może stać się prawie wszystko- dziecko może liczyć krzesła, segregować autka wg wielkości, dzielić klocki wg koloru i porównywać elementy w zbiorach, nawlekać na nitkę podaną ilość guzików.
Inspiracją mogą stać się dla Państwa poniższe propozycje i opis zabaw:
a) Gra w karty- np. w „wojnę”. Z talii kart wybieramy tylko te z liczbami. Dzielimy je po równo między graczami i układamy kolorem w dół. Gracze jednocześnie odwracają górną kartą ze swojego zestawu. Wyższa karta wygrywa, ale gracz sam musi domagać się przyznania mu punktu (dziecku należy dać czas na określenie, która karta jest wyższa)
b) Na rolki po papierze toaletowym ( lub np. plastikowe kubeczki) naklejamy cyfry 0-9. Dziecko otrzymuje garść patyków lub słomek itp. Zadaniem jest włożenie odpowiedniej ilości elementów do każdego powstałego z rolki kubeczka (zgodnie z cyfrą widniejącą na karteczce).
c) Dziecko nawleka na nitkę lub sznurek odpowiednią liczbę guzików lub koralików- taką jaką poda dorosły (lub tyle, ile wskaże kostka, albo też cyfra na karteczce, którą przyczepimy do końca sznurków).
d) „Co zmieniło miejsce?”- ustawiamy przed dzieckiem kilka przedmiotów/obrazków, dziecko zamyka oczy, a my zmieniamy ich kolejność (najpierw 2 rzeczy, później można więcej) Dziecko otwiera oczy i mówi, co zmieniło miejsce. Podobna, łatwiejsza zabawa- „Czego brakuje”
e) Zagadki dotykowe- rozpoznawanie tylko za pomocą dotyku kształtów figur geometrycznych (wyciętych np. z sztywnego papieru, lub też kształtów „ukrytych” w przedmiotach).
f) Wskazywanie przez dziecko w domu lub w ogródku przedmiotów o określonych kształtach lub cechach (np. „Co jest duże i okrągłe?” „Znajdź przedmioty w kształcie koła”, „Dotknij czegoś miękkiego”).
g) Segregowanie zabawek wg wybranych cech np. lalki, samochody, klocki lub wg. Wielkości, odkładanie zgromadzonych przedmiotów ( z różnych pomieszczeń w domu) na ich miejsce.
h) Przetnij 20 słomek na części o różnych długościach: krótkie, średnie i długie. Na kartce papieru odrysuj te trzy długości . Pomieszaj słomki. Poproś dziecko, by brało po jednej słomce i mówiło, czy jest krótka, średnia czy długa. Sprawdzajcie odpowiedzi według wzoru odrysowanego na kartce. Wygrywa osoba, która poda najwięcej poprawnych odpowiedzi. To ćwiczenie dobrze rozwija umiejętność szacowania.
i) Wszelkie puzzle, układanki, wiele gier planszowych są doskonałą okazja do ćwiczenia umiejętności matematycznych czy logicznego myślenia. Można też dziecku wydrukować kolorowankę, i poprosić, by ją pokolorowało, a następnie pociąć ją na określoną ilość elementów (puzzli) i polecić dziecku ponownie ją złożyć.
j) Rysowanie palcem po plecach lub dłoni dziecka- np. prostych cyfr, kształtów, a zadaniem dziecka jest odgadnąć, co to jest?.
k) Wymyślanie prostych bajek lub zadań z treścią, np. „Wiewiórka zebrała 3 orzechy, potem kolejne 2- ile miała razem? Potem znalazła kolejne 2- le miała? Potem zjadła 1. Ile zostało? Potem przyszła druga wiewiórka i….
l) Układanie wzorów- rodzic wymyśla jakiś prosty rytm/ wzór z 2-4 elementów (coraz większa liczba elementów)- np. koło, kwadrat, trójkąt, trójkąt, a zadaniem dziecka jest kontynuowanie tego rytmu.
m) „Marsz pod dyktando” dziecko zamienia się w robota i porusza się tylko na słowa rodzica, wg jego poleceń (np. Idź do przodu dwa kroki, obróć się w bok, zrób w przód 4 kroki ……). Dobre ćwiczenie na rozróżnianie stron- prawa i lewa.
n) Tworzenie z dzieckiem gry planszowej. Najpierw dorosły konstruuje grę- rysuje planszę i ustala reguły a dziecko mu pomaga. Potem razem w nią grają. Następnie dziecko konstruuje i ustala reguły. Etapy tworzenia gry „wyścigi samochodowe”- narysuj trasę wyścigu, odmierz płytki, określenie startu i mety, ustalenie kto się ściga, pomyśleć o pułapkach, premiach- oznaczyć na trasie.
Źródło: Brown Sam Ed: Raz, dwa, trzy spróbuj i ty: zabawy matematyczne dla przedszkolaków. Warszawa, 1993
Pisarski Marek: Matematyka dla naszych dzieci: gry i zabawy rozwijające uzdolnienia matematyczne. Warszawa, 1992
Przygotowała: Anna Łucki
-
Nudzi mi się...No to chodź się przytul.
Dzieci mają ogromną ilość zajęć do wyboru, dzięki którym nie powinna im grozić nuda. Od rana kilka godzin zajętych szkołą, później zajęcia dodatkowe, praca domowa, a w pokoju tysiące zabawek plus ta jedna, jedyna multizabawka – komputer. A jednak hasło “nuuudzi mi się” słyszane jest dziś przez rodziców zaskakująco często. Jak to możliwe, że tak zajęte dzieci odczuwają nudę, podczas gdy dzieci żyjące w mniej cywilizowanych częściach świata, bez dostępu do tych wszystkich “zdobyczy kultury” pojęcia nudy nie znają?
Najprostszym sposobem, aby się przekonać, czym jest dziecięca nuda, jest zareagowanie na nią w niestandardowy sposób. Spróbujcie następnym razem, gdy dziecko powie wam, że się nudzi, wziąć je na kolana, przytulić czy porozmawiać z nim o czymś dla niego ważnym. Można też zaprosić dziecko do obserwowania tego, czym akurat się zajmujemy. Nie chodzi o to, aby wymyślić dla niego zabawę, lecz aby spędzić z nim chwilę czasu w bliskości. Jest wielkie prawdopodobieństwo, że po paru, parunastu minutach maluch sam wpadnie na to, w co się może pobawić, czy co mógłby teraz zrobić. Sposobem na nudę nie jest bowiem zajmowanie czymś dziecka, lecz zaoferowanie mu tego, czego naprawdę głęboko w tym momencie potrzebuje – bliskości.
Zapełnić pustkę
Nudę najprościej można by zdefiniować jako brak energii życiowej, która w normalnych warunkach nas wypełnia. To pustka, z której nie rodzą się żadne pomysły czy możliwości. Dziecko czy dorosły, kiedy się nudzi ma poczucie, że nic nie jest w stanie go zająć, nie ma żadnego pragnienia czy chęci na cokolwiek. Z drugiej strony odczuwa silną potrzebę, aby tę pustkę czymś zapełnić. Istotą rzeczy jest jednak to, że pustka ta nie wynika z braku stymulacji. Co więcej, im bardziej staramy się ją zagłuszyć kolejnymi bodźcami, tym bardziej ją pogłębiamy.
Ale czy dzieci nie są z natury zawsze bardzo radosne, pełne energii i pomysłów? W sprzyjających im warunkach – tak. Jednakże, żadne dziecko czy dorosły nie są przepełnieni energią, gdy nie są zaspokojone ich podstawowe potrzeby – gdy jesteśmy zmęczeni, bardzo głodni, chorzy, czy też gdy choruje bliska nam osoba. Zapewnienie dziecku odżywienia i wypoczynku jest oczywistą sprawą, ale równie ważna jest bliskość z opiekunami. Sprzyjające warunki to zatem nie tylko bezpieczeństwo i byt fizyczny, ale również dbałość o więź.
Im młodsze dziecko, tym bardziej jego potrzeba więzi zaspokaja się poprzez kontakt fizyczny. Im starsze dziecko, tym większa u niego potrzeba szczerych rozmów i wspólnych działań. Bezpieczne przywiązanie pozwala dziecku na swobodny rozwój, na spontaniczne eksplorowanie otaczającego świata, na próbowanie nowych rzeczy i generowanie miliona pomysłów. Jego umysł nie musi bowiem zajmować się myślami, takimi jak: “czy mama naprawdę mnie kocha? Czy jestem dla rodziców najważniejszy na świecie?”. Tego rodzaju wątpliwości są dla dziecka tak dużym obciążeniem, że potrafią pochłonąć całą jego energię. A pustka po niej nie zniknie sama, ani nie wypełni się dzięki lalce czy grze komputerowej. To pustka, którą wypełnić może tylko poczucie bycia kochanym, zaproszonym do kontaktu i bliskości. W takich warunkach dziecko staje się pełne idei, inicjatywy i aspiracji.
Brak więzi z rodzicem
Nie zawsze łatwo jest rozpoznać, że dziecko doświadcza nudy. Coraz częściej zdarza się, że spragnione bliższych więzi dzieci znajdują sobie zachowania, które wypełniają im tę pustkę. Może to być granie na komputerze, ale równie dobrze pochłanianie ogromnej ilości książek czy słodyczy. Czynności takie stają się dla dziecka niczym uzależnienie – młody człowiek przywiązuje się do nich, zaspokajając w ten sposób swoją głęboką, instynktowną i z początku zupełnie nieświadomą potrzebę więzi. Potrzebę, z którą dzieci się rodzą, która jest jedną z najważniejszych ich potrzeb i której niezaspokojenie jest niezwykle trudne do zniesienia. Tak trudne, że młody człowiek właściwie nie jest w stanie funkcjonować bez żadnych więzi.
Dlatego też w sytuacji braku więzi z opiekunami, przywiąże się on do kogokolwiek czy czegokolwiek, aby tylko uniknąć tzw. pustki więzi. W sytuacji, gdy dziecko zaspokaja swoją potrzebę bliskości jakąś czynnością, zazwyczaj reaguje buntem, gdy proponujemy mu, aby przez jakiś czas przestało robić daną rzecz. Już po krótkim czasie stanowczo domaga się możliwości powrotu do “ukochanej” czynności. Dla opiekunów powinien to być sygnał, że być może ich dziecko potrzebuje z nimi głębszej relacji.
Brak energii życiowej, inicjatywy czy pomysłu na spędzanie czasu to jedynie część objawów braku dostatecznej więzi pomiędzy dzieckiem, a opiekunami. Warto być na nie wyczulonym. W końcu to my, a nie dziecko, jesteśmy odpowiedzialni za stworzenie mu jak najlepszych warunków do rozwoju.
Myślimy, że nie zaszkodzi też samemu odpowiedzieć sobie na pytanie – czy są chwile, kiedy się nudzę? A jeśli tak, to co z tym robię?
Opracowała w oparciu o publikację:
Monika Dawidowska-Lupa -
Zapraszamy do artykułu :)
-
Obecna sytuacja doświadcza nas całym wachlarzem emocji płynących ze zmian, z którymi przychodzi się mierzyć całej rodzinie. Rodzina to system - zmiana w jednym z jego elementów, wpływa na kolejne. Niczym kręgi na wodzie. Nic nie wygląda i nie funkcjonuje już w taki sam sposób, gdyż każdy kolejny tydzień przymusowej kwarantanny to kolaż wyzwań, zmagań i wszelkich nowości.
Warto zauważyć, że zmianie podlega nie tylko rodzicielski, lecz również dziecięcy rozkład dnia. Jak zatem dbać o równowagę naszych dzieci, żeby codzienność (czy jest to nadmiar zadań do wykonania, czy niedobór bodźców i brak ruchu) nie pozbawił ich energii do działania i nie przytłoczył falą frustracji i zniechęcenia? Warto serwować im codziennie „półmisek umysłowy”(1)
Mózg dziecka podejmuje nieustanny wysiłek
Tak jak racjonalne żywienie wymaga przestrzegania zasad wynikających z piramidy żywieniowej, tak również dziecięcy mózg potrzebuje odpowiedniego podziału codziennych czynności, by zachować równowagę i móc się prawidłowo rozwijać. Warto pamiętać, że mózg dziecka podejmuje wysiłek nieustannie. I jak się okazuje pracuje równie intensywnie podczas zabawy, budowania więzi z bliskimi, jak i podczas nauki, czy koncentracji na logicznym zadaniu. (W zależności od podejmowanej czynności, uaktywniają się inne, choć równie ważne, obszary mózgu.)
7 codziennych czynności, które zapewniają równowagę psychiczną
Wymienione poniżej czynności składają się na “zdrowy półmisek umysłowy” (Healthy Mind Platter wg. koncepcji Dr Daniela Siegela), czyli “pożywienie” niezbędne dla utrzymania zdrowia psychicznego, równowagi psychicznej i ogólnego psycho-fizycznego dobrostanu.
1. Czas skupienia uwagi (Focus time)
to moment, kiedy dzieci skupiają swoją uwagę na realizacji wyznaczonego celu. Dzięki podejmowaniu wyzwań, uczą się nowych rzeczy, a w ich mózgach powstają głębokie połączenia.
2. Czas zabawy (Play time)
opiera się na spontanicznej dziecięcej zabawie, a także niczym nieskrępowanej kreatywności stymulującej tworzenie się nowych połączeń w mózgu. Poprzez zabawę i podążanie za impulsami, dzieci zaspokajają m.in. potrzebę regulacji emocjonalnej, nieskrępowanej ekspresji i tworzenia rzeczywistości „na swoich warunkach”, ponieważ potrzeba wpływania na otoczenie jest dla nich ważna.
3. Czas kontaktu z innymi (Connecting time)
kiedy dzieci spędzają czas z osobami, które są dla nich istotne i znaczące aktywują się oraz wzmacniają te obwody w ich mózgach, które odpowiadają za budowanie i wzmacnianie relacji. Codzienna porcja przytulasów, grania w piłkę, czy wspólne czytanie pozwalają nasycić dziecięcą potrzebę bliskości, przynależności i bycia ważnym, które dają im siłę do podejmowania codziennych wyzwań.
4. Czas aktywności fizycznej (Physical time)
warto pamiętać, że kiedy dziecko ćwiczy swoje ciało, ćwiczy również swój mózg. Aktywność fizyczna bowiem pozwala rozładować napięcie nagromadzone w ciągu całego dnia oraz dotlenia cały organizm.
5. Czas dla wnętrza, czas obecności (Time-in)
to moment spokoju i wyciszenia w ciągu dnia, kiedy dziecko może skupić się na tym, co w nim „w środku gra”. To czas skupienia na emocjach, potrzebach, myślach czy obrazach, które okazały się w jakimś stopniu dla niego ważne. Taka psychowzroczność pozwala lepiej zintegrować mózg. Można to dostrzec np. kiedy towarzyszymy dzieciom podczas zasypiania. Dokonują one wtedy swoistego podsumowania i opowiadają co ich spotkało w ciągu dnia. Albo podczas swobodnej zabawy przedszkolaków w domu, kiedy poprzez zabawę (np. odgrywanie scenek) próbują one sobie “ułożyć” w głowie zdarzenia minionego dnia (nazwać i sprawdzić czy były one do dla nich miłe/niemiłe i dlaczego). Dla odmiany nastolatki mogą praktykować taką świadomą obecność np. leżąc bez żadnej aktywności na kanapie. Takie “błądzenie” myślami po tym, co ich spotkało danego dnia i zastanawianie się np. “W jakim kontekście było to dla mnie ważne?”,”Dlaczego wywołało to we mnie takie emocje?””, zdecydowanie pogłębia ich samoświadomość.
6. Czas odpoczynku (Down time)
to moment, kiedy dzieci nie mają żadnego celu do zrealizowania, tylko mogą poświęcić się beztroskiemu „nicnierobieniu”. Przeznaczony jest na odpoczynek, który pomaga zregenerować mózg dziecka – dzieje się to wtedy, kiedy myśli mogą swobodnie wędrować bez celu.
7. Czas snu (Sleep time)
sen daje ukojenie i odpoczynek zarówno dla ciała jak i duszy, a także pozwala na utrwalenie tego wszystkiego, czego dzieci nauczyły się w ciągu dnia. To również bardzo ważny moment regeneracji po wydarzeniach, które były udziałem dziecka. O tym, jak ważny jest sen w procesie rozwoju, mówią najnowsze zalecenia m. in. American Academy of Sleep Medicine: dziecko w wieku 3-5 lat powinno przesypiać od 10 do 13 godzin na dobę (w tym drzemki), zaś w wieku od 6 do 12 lat od 9 do 12 godzin. Nastolatki w wieku od 13 do 18 lat na sen powinny przeznaczać od 8 do 10 godzin na dobę.
Równowaga
W koncepcji „półmiska umysłowego” ważne jest utrzymanie równowagi pomiędzy powyższymi „czasami”. Nadmierne poświęcanie czasu, np. na naukę, bez aktywności fizycznej i zaspokojenia potrzeby snu, może skutkować olbrzymim zmęczeniem i przeciążeniem, a w konsekwencji właśnie trudnościami w nauce (ponieważ zmęczony mózg nie może się efektywnie uczyć). Podobnie, kiedy nie starczy dziecku w ciągu dnia czasu na wgląd i refleksję, trudno o rozwój jego samoświadomości w obrębie potrzeb, emocji, tego, co lubi i czego nie lubi.
Warto pamiętać, że proporcje “półmiska” mogą być różne, ponieważ różne są potrzeby dzieci na określonych etapach ich rozwoju. Nastolatek będzie potrzebował dużej ilości czasu na tworzenie więzi (np. z rówieśnikami), regenerującego snu, który wiąże się z jego intensywnym wzrostem fizycznym i czasu na odpoczynek, ponieważ jego ciało zmienia się pod wpływem hormonów. Z kolei dziecko w wieku wczesnoszkolnym będzie potrzebowało np. większej ilości czasu na zabawę i aktywność fizyczną, aby odreagować stres i napięcie związane z nową sytuacją w jakiej się znalazło.
Bibliografia:
(1) Siegel, T. P. Bryson, “The YES brain. Mózg na TAK!”; Dr Siegel jest twórcą koncepcji “półmiska umysłowego” (Healthy Mind Platter)
Monika Koziatek
-
20 zwrotów, które pomogą uspokoić nerwy Twojego dziecka
Radzenie sobie z emocjami czasami bywa trudne, jednak jeśli nauczymy nasze dzieci radzić sobie z gniewem, to na pewno będzie im łatwiej. Zdarzają się sytuację, które często wyprowadzają nas z sytuacji, jednak krzykiem niczego nie załatwimy. Czasami warto zachować spokój i pomóc uspokoić się swojemu dziecku .
Poniżej zwroty, które możesz zastąpić w prosty sposób, a wtedy dziecko będzie Cię słuchało i szybciej poradzi sobie z nerwami.
1. Zamiast: „Przestań rzucać zabawkami!” Powiedz: „Kiedy rzucasz zabawkami, myślę, że nie lubisz się nimi bawić. Czy o to chodzi?”
2. Zamiast: „Duże dzieci tak nie robią!” Powiedz: „Duże dzieci, a nawet dorośli też czasami odczuwają silne emocje. To jest w porządku, to uczucie minie.”
3. Zamiast: „Nie denerwuj się!” Powiedz: „Ja też się czasami denerwuję. Wykonajmy nasz „okrzyk wojownika”, aby powstrzymać gniew.”
4.Zamiast: „Nie waż się go uderzyć!” Powiedz: „Masz prawo być zły, ale nie pozwolę Ci nikogo bić. Musimy dbać o bezpieczeństwo innych.”
5. Zamiast: „Przestań natychmiast!” Powiedz: „Jestem tu dla Ciebie. Kocham Cię. Jesteś bezpieczny.”
6. Zamiast: „Koniec z tym, Twój czas minął!” Powiedz: „Chodźmy razem w jakieś spokojne miejsce, abyś mógł się uspokoić.” 7. Zamiast: „Umyj zęby, teraz!” Powiedz: „Czy chcesz najpierw umyć zęby królika , czy swoje?”
8. Zamiast: „Zjedz, bo pójdziesz spać głodny!” Powiedz: „Co możemy zrobić, aby to jedzenie było pyszne?”
9. Zamiast: „Twój pokój jest obrzydliwy! Masz szlaban, dopóki w nim nie posprzątasz!” Powiedz:„ Może zaczniemy sprzątać ten mały kawałek pokoju? Pomogę Ci.”
10. Zamiast: „Spakuj się!” Powiedz: „Co musisz zrobić, aby być gotowy do wyjazdu?”
11. Zamiast: „Przestań marudzić!” Powiedz: „Czy mógłbyś powiedzieć to samo, ale normalnym głosem?”
12. Zamiast: „Przestań narzekać!” Powiedz: „Rozumiem, ale czy możesz wymyślić rozwiązanie?”
13. Zamiast: „Ile razy mam to powtarzać?! Powiedz: „Widzę, że nie usłyszałeś mnie za pierwszym razem. Co Ty na to, by powtórzyć szeptem to, co Ci teraz powiem?”
14. Zamiast: „Nie przesadzaj!” Powiedz: „Bardzo nerwowo na to reagujesz. Gdyby Twoje emocje miały twarz potwora, jak by wyglądały?”
15. Zamiast: „Idź do swojego pokoju!” Powiedz: „Zostanę tutaj, dopóki nie będziesz gotowy na przytulenie.”
16. Zamiast: „Muszę się przez Ciebie wstydzić!” Powiedz: „Chodźmy gdzieś na bok, aby rozwiązać ten problem.”
17. Zamiast: „Jesteś niemożliwy!” Powiedz: „Masz teraz trudny czas. Znajdźmy razem rozwiązanie.”
18. Zamiast: „Przestań się wydzierać!” Powiedz: „Udam, że zdmuchuję świeczki urodzinowe. Zrobisz to ze mną?”
19. Zamiast: „Nie mogę sobie z Tobą poradzić!” Powiedz: „Zaczynam się denerwować, ale zaraz spróbuję się uspokoić.”
20.Zamiast: „Przestań mówić ‚nie’!” Powiedz: „Słyszę, jak mówisz „nie”. Rozumiem, że tego nie chcesz. Zastanówmy się więc, co możemy zrobić inaczej.”
Opracowała Monika Dawidowska-Lupa
-
Szanowni Państwo,
Z uwagi na obecną sytuację epidemiologiczną, nasza placówka również pracuje w ograniczonym zakresie. Za zgodą Starosty Mikołowskiego mamy zawieszoną działalność diagnostyczno-terapeutyczną. Jesteśmy jednak dostępni pod telefonami i gotowi pomagać osobom potrzebującym wsparcia w tej skomplikowanej rzeczywistości.
Z uwagi na fakt, że obecny stan nosi wszelkie znamiona sytuacji kryzysowej a ogłoszenie przez WHO stanu pandemii i w naszym Kraju Stanu Zagrożenia Epidemicznego, skutkuje dużym wzrostem lęku. Jego przejawy są widoczne zarówno w codziennym życiu, jak i w indywidualnym życiu wewnętrznym. Jest to nieuchronny dodatkowy skutek tego, z czym się obecnie zmagamy.
Dlatego jesteśmy do dyspozycji w zakresie wspierania dzieci, uczniów, nauczycieli i rodziców w tak trudnej również z psychologicznego punktu widzenia sytuacji.
Pragniemy w tym czasie włączać się w działania wspierające placówki edukacyjno-wychowawcze.
Prosimy o przekazanie za pośrednictwem komunikatorów rodzicom, nauczycielom
i uczniom, że nasza palcówka służy wsparciem psychologicznym - konsultacjami. Umawiamy telefonicznie. Można również pisać na naszego maila poradnia@powiat.mikolowski.pl
Sekretariat czynny jest codziennie od 8.00 do 15.00. Codziennie również odbywają się dyżury naszych pracowników w podanych godzinach.
-
Drodzy Rodzice dzieci grupy "Żabki"
Proszę o zapoznanie się z załącznikiem.
-
Szanowni Rodzice!
Wiemy, że nie zobaczymy się do 10 kwietnia.
Myślimy o naszych przedszkolakach i o Was ich Rodzicach.
Chcemy dołożyć wszelkich starań, żeby wzajemnie się wspierać, szukać rozwiązań, aby realizować program wychowania przedszkolnego.
Dzieci w przedszkolu „uczą się” przede wszystkim poprzez zabawę.
Zapis z podstawy programowej brzmi:
„Przedstawione w podstawie programowej naturalne obszary rozwoju dziecka wskazują na konieczność uszanowania typowych dla tego okresu potrzeb rozwojowych, których spełnieniem powinna stać się dobrze zorganizowana zabawa(...).”
Na stronie internetowej naszego przedszkola są już zamieszczone propozycje materiałów i form ich realizacji przez dziecko w domu.Nauczyciele są dostępni w godzinach od 8.00 do 13.00 w formie kontaktów grupowych.
KONTAKTY GRUPOWE:
1. Grupa JEŻE e-mail jezenazielonej@gmail.com
lub grupa na Facebook – jeże na zielonej.
2. Grupa BIEDRONKI e-mail biedronkinazielonej@gmail.com
3. Grupa MISIE - grupa na Whatsapp – MisieP3
4. Grupa ŻABKI e-mail zabkinazielonej@gmail.com
Mile widziane są informacje zwrotne o zrealizowanych z dziećmi zadaniami.
Specjaliści będą przekazywali rodzicom materiały do zajęć rewalidacyjnych indywidualnie mailowo.
Nasi nauczyciele zawsze chętnie odpowiedzą na nurtujące pytania, poprzez kontakty mailowe.
Pamiętajmy, że dziecko może nie mieć ochoty współpracować, ma prawo być zmęczone i odmówić wykonania danego zadania.
Zapytajmy wtedy: A na co masz ochotę? Co chcesz teraz robić? Pozwólmy mu wybierać.
Dziecko świetnie rozwija się, nawet wtedy, gdy rysuje lub z klocków buduje cały dzień.
Zachęcajmy do działania, śpiewania, tworzenia, sprzątania, pielęgnujmy dbałość o higienę itp, Wykorzystajmy ten szczególny czas na rozwijanie relacji rodzinnych i zacieśnianie więzi.Bawmy się razem z dziećmi, a wtedy na pewno zagości w domach wesoła atmosfera.
Życzę wszystkim Zdrowia i Wytrwałości.
Będziemy się starać rozwiązywać sytuacje problemowe.Zapraszam również do kontaktu mailowego przedszkola – dyrektor@p3.laziska.pl
i telefonicznego nr 510292182
Odpowiem na wszystkie nurtujące Państwa pytania dotyczące spraw przedszkolnych.Renata Rim Dyrektor Przedszkola nr 3 im. Przyjaciół Przyrody
-
INFORMACJA O REKRUTACJI
do Przedszkola nr 3 im. Przyjaciół Przyrody
na nowy rok szkolny 2020/2021Drodzy Rodzice
Informujemy, że wszystkie dzieci, których Rodzice złożyli wnioski o przyjęcie do naszego Przedszkola
ZOSTAŁY ZAKWALIFIKOWANE DO PRZYJĘCIA.
Rekrutacja przebiega zgodnie z ustalonymi przez Burmistrz Miasta terminami.Dalsze postępowanie Rodziców Dzieci zakwalifikowanych:
· Rodzice pobierają ze strony (patrz poniżej) wzór „Oświadczenia woli potwierdzający przez Rodziców Kandydata wolę korzystania z usług przedszkola” .
· Oświadczenie Rodzice uzupełniają i podpisują, a następnie zeskanowane lub sfotografowane przesyłają na adres e-mailowy: biuro@p3.laziska.pl
w terminie od 25.03. do 01.04.2020r./ Jeżeli Rodzic nie ma powyższych możliwości może przesłać Oświadczenie podpisane w wersji dokumentu Word lub pdf /.
Termin złożenia wersji papierowej Oświadczenia ustalony i podany będzie Rodzicom po ustaniu zagrożenia epidemią.
Jednocześnie informujemy, że 3 kwietnia 2020r. zostanie podana Państwu
LISTA DZIECI RZYJĘTYCH - wywieszona w przedsionku naszego przedszkola.
W razie pytań można się kontaktować z Dyrektorem Przedszkola od 8.30 do 14.30 pod numerem tel. 510292182.
Z pozdrowieniami i życzeniami zdrowia: Renata Rim - Dyrektor Przedszkola
-
Propozycje zabaw i ćwiczeń ruchowych w domuRuch to zdrowie. Łatwo powiedzieć- zostań w domu, kiedy dzieci mają ogromną potrzebę ruchu.Przesyłamy dla Państwa kilka propozycji zabaw ruchowych, które możemy wykorzystać w każdym domu, gdyż nie wymagają ani dużej przestrzeni, ani specjalnych rekwizytów.Swoje pomysły na wspólną zabawę, zachęcamy fotografować i nadesłać na emailanauczyciele@p3.laziska.pl
Zabawy tropiąceZabawy tropiące, inaczej poszukiwawcze. Jedną z nich jest znana powszechnie zabawa w "ciepło-zimno".Rodzic chowa konkretny przedmiot, dziecko musi go znaleźć wyłącznie dzięki wskazówkom: ciepło, zimno.Drugą zabawą, bardziej skomplikowaną są domowe podchody.Rodzic chowa w domu koperty z zadaniami. Dziecko znajduje je i wykonuje poszczególne polecenia np. zrób 10 przysiadów.Zabawy ze sznurkiemPotrzebny będzie sznurek długości minimum 1,5 m. Możecie sobie wyobrazić, że jest to most, wąż lub cyrkowa lina. Sznurek leży na podłodze, tworzycie z niego dowolny kształt. Zadań może być wiele:- spacer po sznurku uważając by z niego nie "spaść"- przeskakiwanie przez sznurek raz na jedną, raz na drugą stronę- przejście po sznurku "stópkami", tyłem, bokiemZabawy z piłkąPiłka jest świetnym materiałem do zabawy, gdyż można ją wykorzystywać na różne sposoby, w zależności od wieku dziecka. Dla najmłodszych przedszkolaków wyzwaniem jest zwykłe rzucanie do siebie piłki, starsze dzieci potrzebują już modyfikacji, np.- Rzucanie piłki do celu.Wykorzystujemy wszystko to, co jest dostępne w domu: skrzynia, pudło, kosz na śmieci. Im starsze i zręczniejsze dziecko, tym dalej ustawiamy cel rzutu- Piłka i kolory.Rzucamy do siebie piłkę wymieniając różne kolory. Na hasło "czarny" piłeczki nie wolno złapać. Jeśli jednak uczestnik chwyci piłkę, przegrywa lub wykonuje zadanie np. dziesięć podskoków.Przeprawa przez rzekęSpodoba się zarówno przedszkolakom, jak i starszym dzieciom. Na podłodze-rzece ustawiamy "kamienie": poduszki, kartki papieru, duże, drewniane klocki itp. Zadaniem jest przeprawa przez rzekę bez dotknięcia stopą "wody".Butelkowy slalomZabawa skierowana jest do dzieci od 5 roku życia. Ustawiamy 2-3 butelki w dowolnej konfiguracji. Uczestnik stara się zapamiętać ustawienie butelek, po czym zawiązujemy mu oczy. Dziecko musi przejść przez tor bez potrącenia przeszkód.PaczkaDziecko siedzi skulone, mocno „zamknięte w sobie”, rodzic stara się je otworzyć.KołyskaĆwiczenia prowadzące do poznania siebie i własnego ciała. Uczestnicy siedzą na podłodze, dziecko między nogami rodzica, który delikatnie buja się z boku na bok, kołysząc je i podpierając kolanami, udami i ramionami. Śpiew piosenki na powitanie(Piosenkę śpiewamy do melodii „Panie Janie”): Witaj mamo, witaj tato! Jak się masz, jak się masz? Bardzo ciebie kocham, bardzo ciebie kocham, Bądź wśród nas, bądź wśród nas.LustroDziecko siedzi naprzeciw rodzica, zwrócone do niego przodem. Dorosły ,,rysuje” ręką w powietrzu różne figury np. jazdę samochodem, czytanie książki, dziecko zaś stara się jaknajdokładniej naśladować ruchy dorosłego.RowerekDorosły i dziecko leżą na plecach, stopami opierają się o stopy partnera, kreślą wspólnie kółka w powietrzu, „jadą na rowerze”.PrzepychanieDziecko i dorosły siedzą na dywanie plecami do siebie i próbują się przepychać plecami.BączekWszyscy siedzą na podłodze z nogami ugiętymi w kolanach i lekko uniesionymi.Odpychając się rękoma, każdy próbuje samodzielnie obracać się w miejscu wokół własnej osiBujanie dziecka w kocu.Wycieczka–bezpiecznie ciąganie dziecka w kocu- za ręce, na nogi, na zrolowanymkocu.Źródło:www.mamawdomu.pl"Metoda ruchu rozwijającego dla dzieci" Weronika SherbornePrzygotowała: Anna Łucki -
Jak wspomagać poczucie własnej wartości u dziecka?
Marzeniem wielu rodziców jest wysokie poczucie własnej wartości u ich dzieci. Chcą, żeby były one pewne siebie, otwarte, świadome swoich mocnych stron, żeby wierzyły w siebie. Badania pokazują, że taki pozytywny stosunek do samego siebie (a także do innych ludzi) jest wspólną cechą ludzi, którzy są szczęśliwi, odnoszą sukcesy i są zadowoleni ze swojego życia.A co to tak naprawdę jest poczucie własnej wartości?
Gdyby spróbować poczucie własnej wartości opisać słowami, brzmiałyby one mniej więcej tak: „Dobrze, że jestem na świecie. Mam tu swoje miejsce i jestem potrzebny. Mam własną drogę do przejścia, własną lekcję do nauczenia i własne zadanie do wykonania. Nie jestem ani lepszy, ani gorszy od innych i nie ma nikogo na świecie takiego samego jak ja. Jestem niepowtarzalny. W tej chwili może niewiele wiem i umiem, ale cały czas się uczę i rozwijam. Robię to we własnym tempie i najlepiej jak potrafię.” Czy to jest w ogóle człowiekowi potrzebne? Tak, bo bez tego trudno się dziecku (i dorosłemu) rozwijać. Bez poczucia, że jest ważne, kochane, chciane i akceptowane i to od pierwszych chwil swojego życia. Bo żeby dziecko czuło się wartościowe najpierw musi być wartością dla swoich najbliższych. Żeby było pewne siebie najpierw musi zyskać pewność, że najważniejsze dla niego osoby są godne zaufania i otwarte na jego potrzeby.
A jak pokazać dziecku, że jest akceptowane i że jest dla nas ważne? Jest na to kilka dobrych sposobów: odpowiadanie na sygnały, które przekazuje nam dziecko, zaspokajanie jego potrzeb, okazywanie troski akceptacja etapu rozwoju na którym znajduje się dziecko, dostosowanie wymagań i oczekiwań do możliwości dziecka stwarzanie okazji do dokonywania wyborów, podejmowania decyzji i branie pod uwagę jego zdania akceptacja upodobań dziecka, jego emocji i indywidualności uważne słuchanie docenianie dziecka, zwłaszcza za włożony wysiłek i dobre intencje a nie tylko za rezultaty stwarzanie dziecku okazji do tego, żeby mogło odnosić sukcesy Reklama, dzięki której rozwijamy redakcję Dodaj mi skrzydeł!
Jak rozwijać u dzieci motywację wewnętrzną Twoje dziecko nie chce się uczyć, sprzątać lub odrabiać lekcji?
Pragniesz się dowiedzieć, w jaki sposób motywować je do pracy? Koniecznie przeczytaj ten poradnik! “Dodaj mi skrzydeł” to książka, która odrzuca nagrody i kary, a w zamian proponuje rozwijanie u dzieci motywacji wewnętrznej, czyli chęci podejmowania czynności z własnej, nieprzymuszonej woli. Zobacz więcej A po co jeszcze przydaje się poczucie własnej wartości? Jest taka metafora, że ludzie są jak walizki. Chowają do środka wszystkie informacje, jakie słyszą od ważnych innych na swój temat. Dobre i złe. Noszą je potem ze sobą przez całe życie. Złe słowa ciążą, ciągną nas do tyłu i utrudniają chodzenie. Dobre słowa pomagają nam iść naprzód, czasem dodają skrzydeł. Tylko ten, czyja walizka została najpierw dobrze napełniona może rozdawać innym, być dla nich. Dzieciństwo jest więc czasem wkładania, dawania.
Pamiętajmy też, że informację o tym, że dziecko jest dla nas ważne przekazujemy mu nie tylko przez słowa, ale też przez dotyk, uśmiech. Poprzez to ile czasu z nim spędzamy i jak to robimy.
Co jeszcze warto wiedzieć? Aby nasze dziecko miało wysokie poczucie własnej wartości, warto pamiętać również o roli dobrego przykładu. Czyli najlepiej budują w dzieciach poczucie, że są wartościowe, te osoby, które same mają pozytywny stosunek do siebie, które potrafią zachować równowagę między potrzebami dziecka a swoimi.
-
-
-
KOLORY WIOSNY
„Szukamy pary” – nazywanie wiosennych roślin, łączenie w pary i kolorowanie.
Odgłosy wiosny – ćwiczenia ortofoniczne, ćwiczenia mięśni narządów mowy na zgłoskach: kle, kum, pi…
"Wiosna" –praca plastyczna, malowanie farbami akwarelowymi „mokre na mokrym”. Mokre w mokre to nic innego jak malowanie na mokrym papierze Do przygotowania takiej zabawy wystarczy miska albo płytka kuweta z wodą, papier rysunkowy, farby, pędzle i szmatka.. Zachęcamy do malowania farbami w kolorach wiosny, rozwijanie umiejętności dostrzegania barw wokół siebie. Dziecko rozpoznaje i nazywa kolory; eksperymentowanie z barwami i tworzenie nowych kolorów.
www.youtube.com style="font-size: 12.0pt; font-family: "Times New Roman","serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: PL;">
„Znajdź, taki sam obrazek” – zabawa dydaktyczna, wyszukiwanie i dobieranie takich samych obrazków.